Onze aankomst in Goa verliep iets anders dan gepland, ik had me vergist in de aankomst datum!

Een paar uur voor vertrek vanuit Mumbai naar Goa (45 minuten vliegen) kwamen we er achter dat we een dag eerder zouden aankomen dan ik had aangegeven. Een taxi regelen om ons op te halen bij het vliegveld hadden de jongens zo geregeld. Maar het appartement van Vijay waar wij verblijven was nog voor één nacht bezet. Ook dat werd snel opgelost........de 4 Indiase gasten werden vriendelijk verzocht om het appartement een dag eerder te verlaten.

Toen wij bij Vijay en Navi aan kwamen vertrokken de 4 gasten en stond er vervolgens een schoonmaakploeg klaar om het appartement schoon te poetsen, de bedden te verschonen, het balkon aan te vegen en er werd zelfs een kledingkast verplaatst zodat wij niet één maar twee kledingkasten in de slaapkamer hebben. Vijay deed de finishing touch met een plantje en kaarsjes op de tafel, een gevulde fruitschaal, een bakje met nootjes, zeepjes bij de wastafel, een goed gevulde koelkast en vol trots liet hij de nieuwe spierwitte handdoeken zien speciaal voor onze komst gekocht. Wat een warm welkom! Het appartement op de 1e verdieping is heel basic maar voor ons geweldig met twee ruime slaapkamers, twee badkamers, een ruime woonkamer met open keuken, airco en een mooi balkon met zitje met uitzicht op de Arabische zee. Voordat we de trap opgaan lopen we langs het huis van Vijay, de deur staat altijd open en het is er de zoete inval. Er is een douche onder de palmboom zodat we voor we naar boven gaan ons van het zand kunnen ontdoen. Een stukje verder is het openbaar toilet voor de familieleden die nog geen toilet in huis hebben. Naast het toilet wordt vuur gestookt waar een grote pot met water op staat zodat je warm water hebt. Vanaf het balkon kunnen we de kokosnoten van de boom snijden, zien we de papaya’s groeien en de banaantjes rijpen. Wij slapen met de gordijnen open , de palmtakken tikken door de zeebries tegen het slaapkamer raam aan. Het pad naar het huis toe is terracotta gekleurd zand, het ligt vol met takken, plastic, palmbladeren, stukken hout, stenen, koeienstront en meer viezigheid. Op de dag van aankomst heeft Vijay nog wat lichtjes in de bomen gehangen anders zouden wij in het donker zomaar in iets verkeerds kunnen stappen. Dichter bij het Indiase leven kun je niet zijn en wat genieten we ervan dat we voor een aantal weken bij de jongens en hun hele familie wonen!

De koffers uitgepakt en direct naar het strand gegaan (100 meter van ons verblijf vandaan) naar VJ s shack om Chetan en Bharti te ontmoeten.

Daar was enige paniek omdat er vanwege vloed, spring en aanlandige wind een stuk strand was weggeslagen voor de strandtent waardoor er een deel van de strandtent was verdwenen. Met man en macht werd er gewerkt om jute zakken met zand te plaatsen om het water tegen te houden. Vervolgens werden er gigantische grote zakken gevuld met zand om het weggeslagen gedeelte weer op te bouwen. Bij een aantal andere strandtenten moest dit ook gebeuren. Het gaat nog heel ouderwets met teiltjes zand op het hoofd, ze maken dan met elkaar “een treintje” , de teiltjes gaan van hoofd tot hoofd. Als de jute zakken gevuld zijn worden ze met naald en draad dicht genaaid. De mannen die dit werk verrichten komen uit de arme deelstaat Karnatika. Zij trekken in grote getale in het seizoen naar Goa toe om allerlei vaak zeer zware werkzaamheden te verrichten voor een schamel loon. Ze zitten aan de kant van de weg en dan kun je ze inhuren, ze noemen dit de “labour market”. De mannen worden door Chetan voorzien van koud water, koffie en snacks. Ondanks het zware werk hebben de mannen plezier met elkaar en werken ze uren achter elkaar door.

Na een paar uurtjes op het strand te hebben gelegen onder een parasol met factor 50 liepen we “ zwart geblakerd” naar het appartement terug. We leken wel roetveeg pieten, onderweg werd ons gevraagd wat er gebeurt was maar dat wisten wij zelf ook niet. De zwarte vegen voelde vettig aan en het moest er echt afgeboend worden. Vijay kon zijn lach niet houden toen wij weer thuis kwamen en kon de zwarte vegen ook niet verklaren. Met een sterk schoonmaakmiddel hebben we het er uiteindelijk af gekregen. Later vertelde wij dit verhaal aan Chetan en vroegen ons af hoe hij dit kon verklaren.

En dat kon hij...........coaldust! De zakken waar het zand in gedaan werd om de strandtent weer op te bouwen waren kolenzakken en door de wind was het kolenstof op ons terecht gekomen!

Ik zal voor de nieuwe mee reizigers nog even kort voorstellen:

Chetan (37 jaar) is in 2021 getrouwd met Bharti. Voor Jan en mij is het de eerste ontmoeting met Bharti. Bharti heeft een eigen zaak, zij maakt voornamelijk Indiase bruidskleding. Ook helpt zij Chetan mee in de strandtent. Zij zijn in 2021 getrouwd, het is een gearrangeerd huwelijk. Vanwege Corona konden wij niet bij het huwelijk aanwezig zijn.

Vijay (35 jaar) is getrouwd met Navi in 2019, zij hebben 7 jaar op elkaar gewacht en hebben uiteindelijk toestemming gekregen

om te trouwen (liefdeshuwelijk). Vanwege omstandigheden konden wij ook niet bij hun huwelijk aanwezig zijn. Navi werkte tot voor kort als voedingsdeskundige in een groot ziekenhuis, zij is gestopt met werken bij de komst van hun eerste kindje “Nirvi” in oktober jl. Vijay had een eigen taxibedrijf met 3 taxi’s maar is daar mee gestopt tijdens de Corona periode, hij is toen even als chauffeur in loondienst geweest. Op dit moment werkt hij niet, hij heeft inkomsten uit de verhuur van het appartement en denkt na over het starten van een nieuwe business.

Ik heb Chetan en Vijay in 1997 leren kennen, toen zij de leeftijd hadden om te gaan werken hebben Bert en ik het financieel mogelijk gemaakt om de strandtent te starten. Zij hebben er een groot succes van weten te maken, daarover later meer.

Ondertussen ben ik hier voor de 25 ste keer, ik realiseer me dat ik in totaal meer dan een jaar in India ben geweest. Mijn droom die ik had toen ik een tiener was om ooit een jaartje in het buitenland te verblijven komt hiermee toch nog een beetje uit!!

Lieve groet!

Constantine