Lieve meereizigers, onze vakantie zit er op en bijgaand het laatste reisverslag. Nogmaals hartelijk denk voor jullie leuke en lieve berichtjes.

Maandag 13 februari was onze laatste dag in Goa, ook hier hebben we ons in vergist want we waren ervan overtuigd dat we woensdag 15 februari zouden vertrekken in plaats van dinsdag 14 februari. Gelukkig op tijd ontdekt!

Als ik op vakantie ga naar India neem ik nooit schoenen mee (buiten de sneakers die ik in het vliegtuig draag), ik draag altijd slippertjes die ik in een aantal kleuren mee neem. Deze keer had ik mijn zilverkleurige slingbacks wel meegenomen voor bij mijn witte party trouwjurkje. Net zoals de Indiase bevolking laten wij ons voetschoeisel voor de deur staan en lopen op blote voeten in het appartement. Zo stonden er 3 weken lang een dozijn aan slippers

( inclusief die van Jan ?) voor de deur met mijn zilverkleurige slingbacks er tussen.

Maandagochtend toen we de deur uitgingen stond mijn zilverkleurige rechter schoen nog voor de deur maar de linker schoen niet meer. Ik was geheel nuchter van ons trouwfeestje terug gekomen met aan allebei mijn voeten een schoen! Toch maar even binnen kijken voor de zekerheid maar kon me ook niet voortellen dat ik met één schoen was binnen gelopen en de andere voor de deur had gezet.

Dit moest een grapje van Vijay en Navi zijn maar hebben ze in India ook de traditie om een geintje uit te halen na de trouwdag? Ja die traditie hebben zij wel maar niet Vijay en Navi hadden de schoen weggehaald maar één van de 4 honden van Chetan! De honden van Chetan liepen af en toe met ons mee naar het strand en weer terug, kwamen ook op ons balkon en één daarvan staat erom bekend schoenen weg te halen. Meestal vinden ze die weer terug rondom het huis dus gingen Vijay en Navi naarstig op zoek naar een zilverkleurige linker schoen! Uiteindelijk heb ik de rechter schoen ook maar achter gelaten!

Voor ons trouwen hadden we een aantal bossen met prachtige bloemen gekregen. Deze hebben wemaandagochtendnaar “Arc Of Hope” gebracht in Candolim. Een tehuis voor 18 bejaarden die verstoten zijn door hun familie en liefdevol worden opgevangen en verzorgd door vrijwilligers. Ze waren blij met de bloemen en deze zouden bij het altaar worden gelegd. Toen wij het pad afliepen zwaaiden de bejaarden vanaf het balkon gepaard met handkusjes totdat wij uit het zicht waren, zo lief!

De meeste dagen hebben we in de strandtent gegeten omdat je daar zóóóó ontzettend lekker eet! Chetan heeft 4 koks in dienst die elk hun specialiteit hebben zoals de Indiase- Chinese- Europese en Goanese keuken. Vaak lunchten wij met Chetan en Bharti zoals ook onze laatste dag met dat prachtige uitzicht op de Arabische zee. s Avonds werden we mee uit eten gevraagd door Vijay en Navi, wat een verwennerij allemaal! Dat ging de volgende (Valentijns) dag nog even door, Vijay kwam met een mooie rode roos en Chetan met een reep almond chocolate.

En toen was het tijd om afscheid te nemen...........echter er stond nog iets op ons “to do lijstje”!

Net voor ons vertrek hebben we een mango boompje gepoot voor het huis voor de kleine mooie Nirvi, Jan en ik hebben het water gegeven en de wens uitgesproken dat de “Nirvi mango tree” goed zal groeien en veel vruchten zal geven.

Namaste India!

Liefs

Constantine

Foto: de eerste foto van Chetan, Vijay en mij gemaakt in 1997

Foto: 12 februari 2023

In principe hadden wij onze trouwdag op zaterdag 4 februari gepland, al snel bleek dat het bij een aantal nichtjes niet uit kwam. Zij pakten hun digitale agenda erbij overlegden met elkaar in het Konkani en deelde ons mede dat onze trouwdag zondag 12 februari zou zijn. Zo gezegd, zo gedaan!

Chetan, onze weddingplanner nam ons alles uit handen en dat heeft hij fantastisch gedaan, we zijn verrast en verwend! Zelfs de kapster en schoonheidsspecialiste aan huis heeft hij geregeld en kreeg ik cadeau van hem.

De dag begon feestelijk bij Navi en Vijay met koffie, taartjes en vers gebakken chapati’ s (lekker om in de koffie te dopen).

Omdat ik niet wist dat Chetan de kapster had geregeld voor mij zat ik om 13 uur bij de dichtstbijzijnde kapsalon op loopafstand van ons appartement.

Toen ik net teug was werd er aangebeld en stond Bharti samen met de kapster/ schoonheidsspecialiste voor de deur, oeps.........

Dus ging mijn haar nog een keer in de krul, werden mijn ogen Indiaas opgemaakt inclusief nep wimpers en een bindi (rode stip) op mijn voorhoofd geplakt. De jongens hadden het liefst gezien dat Jan in een Indiaas kostuum en ik in een sari met henna beschilderde handen zouden trouwen. Ze begrepen er maar weinig van dat wij Europees gekleed op zijn Indiaas wilde trouwen! Mijn bordeaux rode trouwjurk had ik overigens al een paar jaar in de kast hangen. Ooit gekocht voor de bruiloft van Vijay en Navi, toen wij er vanwege omstandigheden niet bij konden zijn heb ik de jurk naar de volgende Indiase gelegenheid doorgeschoven. Maar ook bij de bruiloft van Chetan en Bharti konden wij niet aanwezig zijn vanwege Corona. Ik heb de jongens toegezegd de jurk te dragen als wij door de priester getrouwd zouden worden in Goa, en zo geschiedde!

Na de kapster kregen we een aantal giechelende nichtjes over de vloer om te vragen hoe het met ons ging en of zij nog iets voor ons konden betekenen. Chetan had ze gestuurd, dat hoorde volgens hem ook bij de taak van de weddingplanner. Om 16 uur kwam Bharti om me aan te kleden, meer dan een jurk over mijn hoofd, mijn oorbellen in en de bloemenarmband om mijn pols doen was het niet, wel super lief en voelde me toch écht wel de bruid! Rond half 5 belde Vijay aan dat de auto klaar stond en wij werden verwacht. En daar aan het eind van dat vieze zanderige paadje stond Chetan ons met die super gave, voor de gelegenheid schoongewassen jeep op te wachten. Terwijl wij de jeep instapten en de fotograaf de eerst kiekjes maakten werden er rozenblaadjes confetti af geschoten.

Het pad naar de strandtent toe was prachtig versierd met heel veel bloemen aan ronde bogen en een welkomstbord voor de gasten. In de strandtent zaten de eerste gasten al en werden we met applaus verwelkomd. Wij moesten plaats nemen op een bankje waar een wit satijnen doek over heen gelegd was met rozenblaadjes. Achter ons hingen roze satijnen gordijnen en was het geheel versierd met prachtige bloemarrangementen in de kleuren rood, wit en roze.

De priester heeft ons getrouwd, er werd een gordijn op oog hoogte tussen ons gespannen en daarbij prevelde hij gebeden. Daarna lieten ze het gordijn langzaam zakken en moesten we een bloemenslinger bij elkaar om hangen. In het verleden had je elkaar nog niet gezien voordat je uitgehuwelijkt werd en was het natuurlijk reuze spannend wie er achter het gordijn zou staan. De gasten konden ons feliciteren en hebben we cadeautjes in ontvangst kunnen nemen. We waren vergeten om op onze uitnodiging te vermelden “no presents” want een deel hebben we niet kunnen meenemen. Na de felicitaties kregen onze gasten een bekertje met ijs, een Indiase traditie na de huwelijksvoltrekking. De gasten die niet bij ons gezelschap hoorde maar wel in de strandtent zaten kregen ook ijs aangeboden. Na het ijs eten werden de eerste warme hapjes geserveerd en flessen met gin en honeybee (brandy) op tafel gezet (de Engelsen zijn daar dol op).

Toen werden we verast door een vuur acrobaat die een prachtige show op het strand gaf met fakkels vuur terwijl de zon onderging. Jan en ik werden verzocht om op het strand te komen en kregen een brandend wiel op ons hoofd, best een beetje eng! Weer terug in de strandtent nam één van onze Engelse gasten het woord en bracht een toost op ons uit. Hierna hebben we Deepa ( moeder van de jongens), Chetan en Vijay naar voren gehaald en heeft Jan een woordje gesproken hoe bijzonder het is voor mij om te trouwen in India in de strandtent en heeft zonder te vermelden dat Bert en ik financieel de strandtent hebben opgezet ( die afspraak hebben we ooit gemaakt met de jongens) iets over onze geschiedenis verteld.

Ondertussen was het de hoogste tijd om een heerlijke zoete 3 lagen happy mariage bruidstaart aan te snijden. Terwijl wij de taart aansneden werd er prachtig siervuurwerk voor de strandtent afgestoken.

Na de taart werd het eten opgediend dat bestond uit kingfish, prawns, frietjes, gefrituurde uien, chicken lollipops en rijst.

Buiten onze uitgenodigde gasten kwamen er gasten van andere strandtenten en toeristen die voorbij liepen om ons feliciteren, op de foto te gaan, een drankje te drinken of om te dansen. Vanaf 22 uur was de dansvloer goed gevuld met natuurlijk de 70s80s en Bollywood songs.

In de strandtent hangt met grote rode neonletters “one love” en zo voelde het die avond met toeristen, de familie Naik, de onaanraakbare (de laagste kaste), onbekenden, het personeel van de strandtent, Indiase vrienden, de locals en Jan en ik als bruidspaar, wat een feest!

Liefs!

Constantine

(Morgen mijn laatste verslag)

Vanavond zijn we naar het bananenfestival geweest in Calangute, ongeveer 5 kilometer van onze lokatie af. Calangute is nog veel drukker dan Candolim, het is een aaneenschakeling van kleine Indiase shops, restaurants, hotels, souvenir markten, winkels en drinkgelegenheden. Het bananenfestival was een kleurrijk geheel, het plafond van de tempel hing vol met trossen bananen. De bananen zijn geschonken door de bevolking, worden aan het plafond van de tempel gehangen en vervolgens verkocht, de opbrengst is voor de tempel. Wij hebben een bloemenslinger, een doosje wierook en bananen gekocht om te offeren

bij het altaar. Voordat je de tempel binnen gaat doe je eerst je schoenen uit, dan luid je de bel zodat de goden weten dat je in de tempel bent. Als je bij de priester aankomt overhandig je de bloemenslinger, de wierook en de bananen. De priester vraagt dan je naam en prevelt een gebed, dan krijg je weer wat terug van wat je net gegeven hebt en leg je het bij een ander altaar omgeven door walmen wierook en brandende kaarsjes. De priester geeft je een lepeltje met kokosnootmelk in je handpalm die je gedeeltelijk opdrinkt en het overige smeer je in je haar. Een bijzonder ritueel! Rondom de tempel was er een braderie, een kleine kermis (draaimolen die nog met de hand wordt gedraaid) en veel eetstalletjes. Het is een evenement voor de locale bevolking, we hebben geen toerist gezien. De bedelaars die op ons afkwamen vonden we onprettig, op een gegeven moment stonden er 5 om ons heen, deze komen uit de arme deelstaten van India. We hebben in één van de stalletjes een zeer pittig gerecht gegeten, onze mond en lippen stonden in vuur en vlam! Jan heeft erg genoten van de terugrit met de tuktuk, het leek wel of we in een scene van een James Bond film verzeild waren. Al claxonnerend kriskras door het drukke verkeer heen, links en rechts inhalend met tegemoetkomend verkeer op een paar meter afstand.

Gisteren was het de warmste dag in Goa ooit gemeten in de maand februari sinds 24 jaar, 37,9 graden. We vertoeven dan ook de meeste dagen in de strandtent met de branding op een paar meter afstand wachtend op een briesje vanaf zee.

Kleurrijk India, wat vind ik je mooi!

Liefs,

Constantine

Elke woensdag is er flea market in Anjuna, de hippie markt bestaat al heel lang en is gericht op de toeristen. Ik kom er heel graag en sla nooit over. Vanaf onze lokatie is het 20 minuten rijden met de tuktuk. We waren rond 09 uur op de markt die nog werd opgebouwd. De markt ligt aan zee, Anjuna is heel geliefd bij backpackers en hippies. Goa stond in de jaren 60 en 70 bekend als hippie paradijs door de ontspannen sfeer, de vrijheid en spiritualiteit. In de hoogtijdagen van de hippie cultuur overstroomden de stranden met strandfeesten én drugs! Toen de overheid strenge regels ging hanteren ten aanzien van drugs hebben de hippies andere oorden ontdekt.
De hippies die hier op jonge leeftijd naar toe kwamen in de flower power tijd en zijn gebleven zijn ondertussen bejaard! Zij voorzien in hun bestaan om excentrieke producten op de hippiemarkt te verkopen. Op de markt kun je heerlijk rondstruinen , je vindt er o.a. kleding, sieraden, tassen, kruiden, houtsnijwerk, zilver, wierook, allerlei hebbedingetjes én verse thee.

En hier ging het mis.........! Ik heb 20 euro betaald voor 450 gram thee en dat is écht een beginnersfout die elke nieuwkomer wel een keer maakt en mij dus niet had hoeven overkomen! Ik was te goed gelovig, had niet van te voren een prijs afgesproken en heb zo klakkeloos betaald zonder af te dingen! Ik hoop dat de mango- strawberry en jasmijnthee extra lekker zal smaken! Vier jaar geleden heb ik de markt voor het laatst bezocht, je kon er uren vertoeven. Door de Corona periode hebben veel kooplui hun handel moeten staken, de markt was nog geen vierde van wat het ooit was. Ons ontbijt bestond uit een warme verse samosa die ter plekke in één van de stalletjes werd klaargemaakt. Daarna met de voeten in de branding een stuk gelopen op Anjuna beach en genoten van een banana lassie in één van de strandtentjes.

Op de terugweg door allerlei kleine dorpjes sprong er een aap met een gekrulde staart voor onze tuktuk. Onze chauffeur leek het heel normaal te vinden, claxonneerde een paar keer waardoor de aap snel naar de kant sprong.

Ik mijmer graag over een leven in Goa, het simpele (buiten) leven, de gastvrijheid en vriendelijkheid ((het is heel normaal om elkaar te groeten), de kleurrijke wereld en het familie leven want je woont bij elkaar en de deuren staan open.

Mijn Indiase familie en het leven in Goa doet mijn herstel heel veel goed! Het viel Jan op dat ik de eerste week elke dag hetzelfde roze jurkje aan had met dezelfde slippertjes, geen sieraden droeg, niets tot weinig aan mijn haar deed en buiten wat lipgloss geen make up gebruikte.

Toen Jan s avonds in de strandtent , waar wij de meeste dagen af sluiten de waterpijp rookte en ik nog steeds mijn roze jurkje droeg keek Jan bedenkelijk naar mij en vroeg hij aan mij ““Had jij vroeger graag een hippie willen zijn?”

Na sluitingstijd van de shack nam Chetan ons mee naar Candolim Deck, de place to be voor een late borrel. Zittend in zijn super gave jeep rijdend door de straten van Candolim die ik op mijn duimpje ken overviel mij een gelukzalig gevoel. De honderden lichtjes (want daar zijn ze hier gek op), de haast uitgedoofde vuurtjes van het vuil verbranden, de kuddes met slapende koeien op de weg en met de wind in mijn haren dacht ik “ Ja, ik had best een hippie in Goa willen zijn”!

Liefs!

Constantine

Dank jullie wel voor de leuke en lieve reacties op mijn reisblog!

Vanochtend vroeg op pad gegaan met Vijay en door een aantal van mijn lievelingsdorpjes gereden. Hier en daar even gestopt om de Ghanesh tempel te bezoeken, suikerriet sap op Coco beach te drinken (daar kun je opstappen voor een Dolphin trip) en wat rond geslenterd op een kleine lokale markt. Allemaal heel dicht bij onze thuisbasis Candolim en dat kwam goed uit want de volgende familie afspraak was rond 12 uur. De familie Naik is heel groot (Jan is het overzicht kwijt), een groot deel ken ik daarvan maar het nichtje dat gaat trouwen was mij niet bekend. Toch werden wij uitgenodigd om naar de ceremonie te komen die een dag voor het huwelijk plaats vindt. De ceremonie duurt een hele dag en je kunt komen en gaan wanneer je wilt. Je viert deze dag met je eigen familie,, buren en vrienden. In dit geval vierde dus haar aanstaande man de ceremonie bij zijn familie. Er staat een soort altaartje voor het huis van de familie Naik en rondom het altaar was een grote tent gebouwd , ingericht met rode vloerbedekking, kleurrijke doeken en plastic stoeltjes. Een aantal vrouwen in het ouderlijk huis van de bruid waren druk bezig in de keuken voor het lunchbuffet. Rondom het altaar stonden manden met bananenblad, bloemenslingers, wierook, rijst, rozenblaadjes en cadeautjes. De bruid kwam het huis uit werd begeleid door de priester naar de plek voor het altaar waar de ceremonie plaats zou vinden. Zittend op een matje met een aantal familieleden deed de priester de gebeden en werden er over en weer kokosnoten, rijst en bananen aan elkaar gegeven. De exacte betekenis weten Jan en ik niet van al deze rituelen maar wij denken dat het te maken heeft met “vruchtbaarheid en delen” . Na de ceremonie bleef de bruid op de mat zitten en je kon haar feliciteren door rijst over haar te strooien en een stip met rode poeder op haar voorhoofd aan te brengen. Vervolgens kwam er een familielid langs de gasten met een grote schaal met suiker (die de bruid had gevuld) om er een handje van te nemen en op te eten. De ceremonie was nog lang niet ten einde maar wij verlangden zo naar het strand dat wij het lunchbuffet aan ons voorbij hebben laten gaan net zoals de bruiloft morgen.
Chetan is druk in de weer met de voorbereidingen voor onze trouwerij. De witte gordijnen die in de strandtent wapperen hingen vanochtend te drogen aan de waslijn en gisteren hebben de zandzakken die nog steeds als trap fungeerde plaats gemaakt voor een houten trap die wij zelf moesten testen op de veiligheid.

Aan het eind van de middag vroeg Chetan of we wilde meelopen naar de kustlijn en werden er een aantal vuurpijlen de lucht geschoten en zei daarbij “Happiness is coming soon!”

Nog twee nachtjes slapen!

Liefs!

Constantine

.
.

Vanochtend hebben we de laatste 3 uitnodigingen rondgebracht, we waren hier een ochtend aan kwijt. Per post worden hier amper uitnodigingen verstuurd, ze rijden gerust een behoorlijke afstand om de trouwkaart persoonlijk af te geven. We hebben eerst de uitnodiging afgegeven bij Debbie (haar toeristennaam)) al zolang ik hier kom heeft ze een souvenierstalletje aan de weg. Ze voelde zich zeer vereerd met de uitnodiging! Vervolgens naar Lucia en Joseph gelopen, heel lang geleden was ik samen met Bert gast in één van hun appartementen aan huis. Jan en ik konden daar maar moeilijk weg komen. Een heerlijke mango juice gedronken en bijgepraat, 4 jaar geleden hebben we ze voor het laatst gezien. Vervolgens naar hotel Whispering Palms gelopen, mijn India avontuur begon hier, ik heb prachtige herinneringen aan het hotel. Sommigen van jullie kennen het hotel en met hen zijn hier mooie vriendschappen ontstaan die ik koester. Vanaf ons slaapkamerbalkon kijken we op het zwembad van het hotel. Als ik hier ben loop ik het hotel altijd even binnen, zo ook nu met een paar uitnodigingen.

We kregen koffie, cake en fruit, allemaal zo gastvrij! En de gastvrijheid die wij ervaren in Goa hield hier nog niet mee op deze dag!

De uitnodigingen zijn door Jan met de hand geschreven (hij heeft het mooiste handschrift van ons) vervolgens in een rolletje gedraaid en een Goa sleutelhanger er aan gehangen met een romantische vrouw/man afbeelding.

Laat in de middag zijn we met Vijay, Navi en Nirvi naar Divar Island gereden. Navi komt van dit eiland (ligt in de Zuari River) en wilde ons graag aan haar ouders voorstellen. Een mooie rit met de auto, 10 minuten overvaren met de pont en dan nog 10 minuten rijden op het eiland.

Even leek het of we niet in Goa waren, een heel rustig eiland waar 5000 mensen wonen (voornamelijk de rijkere) in prachtige oude goed onderhouden Portugese huizen. In plaats van het drukke verkeer hoorde je hier de vogels kwetteren. We werden weer gastvrij ontvangen door de ouders van Navi, de 4 honden en 7 katten! We kregen koffie met een heel bijzondere vrucht erbij, volgens Navi valt het onder de passievruchten. De schil leek op een aardappelschil, het vruchtvlees was heel zacht en leek op gele room. Je moest het vruchtvlees eruit lepelen, even bijten op de zwarte pitjes om ze vervolgens uit te spugen. Wij zaten al aardig vol van deze grote vrucht toen er voor ieder ook nog een bakje met linzen met kokosnootvlees in een curry voorgeschoteld werd. We konden het haast niet weg krijgen!

Hierna de pont terug genomen en naar Panjim gereden waar we kennis hebben gemaakt met een oom van Navi en zijn familie. Hier kwamen ook weer de nodige schaaltjes op tafel en werden we al uitgenodigd om volgend jaar bij ze te komen eten.

De avond afgesloten in de strandtent en de laatste zaken voor de weddingparty door genomen, we kijken er zo naar uit!

Liefs!

Vandaag hebben we kennis gemaakt met Nancy en Alberto.(beiden geboren in Goa), het begon met een mis in de “Our Lady of Good Hope Church”.

Goa is vroeger een Portugese kolonie geweest en er zijn nog veel Portugese invloeden waaronder de katholieke kerken. Met de taxi heen, stipt om 09.30 uur begon de priester met de mis in het Konkani ( de taal die ze in Goa spreken) de kerk zal vol met kinderen. Het bleek een kindermis te zijn, de priester liep met zijn microfoon door de prachtige kerk, er werden vrolijke songs gezongen en de kinderen werden volledig bij de dienst betrokken. Jan en ik zijn beiden niet bekend met het katholieke geloof maar het “onze vader” herkende we wel in het Konkani, het ritme van het gebed is zo herkenbaar. Na de kerkdienst hielden we een taxi aan en doordat wij midden op straat aan het onderhandelen waren over de prijs ontstond er een verkeersopstopping. Met de taxichauffeur kwamen we er niet uit. Wij glimlachten vriendelijk naar de autobestuurders, staken onze duim even omhoog en liepen zo tussen de auto’s door naar de kant van de weg. Terwijl de opstopping oploste stopte er een grote Toyota naast ons, het raampje werd open gedraaid en het vriendelijke paar vroeg of ze ons naar onze locatie konden brengen. Het echtpaar had naast ons in de kerk gezeten en bij het verlaten van de kerk hadden we vriendelijk naar elkaar geknikt.

Toen we onze straat inreden vroegen zij of wij het leuk vonden om even met hun mee te gaan om te laten zien waar zij verbleven. We reden eerst naar het Hilton hotel want daar verbleven zij voor een aantal weken. Hierna zijn we naar hun huis gereden niet ver van het hotel vandaan. Een prachtig oud Portugees huis met schitterende details, de inrichting was ook fantastisch. Je keek tegen de dakpannen aan, dit was als het ware het plafond. Van binnenuit zag je dat er enkele dakpannen verschoven waren, dit komt door de apen die op het dak springen. Er worden veel bomen in Goa gekapt om nieuwe hotels, appartementen en huizen te bouwen, daardoor trekken de apen naar de dorpen en steden toe. Het huis was groot met een mooie indeling, in de tuin stonden prachtige bomen o.a. jackfruit, een koffiebonen boom van 200 jaar oud en een boom waar ik de naam van vergeten ben ( een soort zure bommen in schil) waar we een aantal trossen van mee kregen. Het huis gaat binnenkort tegen de vlakte (de reden waarom zij in het Hilton verbleven), er wordt een modern huis gebouwd met een zwembad en ruime parkeergelegenheid. Zo zonde! Buiten dit huis hebben zij nog een appartement in Candolim én nog een huis in Panjim ( de hoofdstad van Goa). Maar dat is nog niet alles.........ook nog een huis in Koeweit waar zij de meeste tijd van het jaar verblijven en een appartement in Dubai. In het huis waar wij op bezoek waren hebben zij een “housemaid”, zij was een dagje vrij maar verblijft daar en verzorgt de drie honden als Nancy en Alberto

in één van hun andere optrekjes verblijven. Natuurlijk waren wij nieuwsgierig naar het werk van Alberto, hij was bankier geweest waarvan 25 jaar in Koeweit. Na wat selfies gemaakt te hebben van ons vieren en adresgegevens uitgewisseld te hebben zijn wij weer thuis afgezet.

Hierna naar Café Chocolatti gegaan , op de hoek van onze straat. In deze tropische tuin kun je heerlijk in de schaduw koffie drinken met lekkers erbij. Het bestaat al heel lang, de eigenaar komt uit Nepal en zo ook zijn personeel. In alle hectiek, drukte en viezigheid van de straat zit je hier in een serene en schone atmosfeer. Genoten van onze cold coffee, scones met handmade strawberry jam en clotted cream.

Aan het eind van de middag nog even naar het strand gegaan waar een kudde koeien voor vermaak zorgde. Het blijft een mooi gezicht, de heilige koeien en ook vandaag was er weer een prachtige zonsondergang!

Liefs!

Constantine

Rond 09 uur de tuk tuk gepakt en naar de lokale markt van Mapusa gereden, een ritje van ca 20 minuten. Deze kleurrijke markt sla ik nooit over, dit is India! Fruit, vlees, (gedroogde) vis, stoffen, bloemen (zonder steel), sari s, schoenen, specerijen, wierook, groenten, potten en pannen van Bombay steel, touw, plastic keukengerei en levende kippen, je vindt het hier allemaal!

Rond koffietijd hebben we een verse warme chapati (soort pannenkoek maar dan hartig) gegeten, we kregen er ieder een bakje linzen bij in een milde curry en dat smaakte heerlijk! De kleuren van de markt zijn zo prachtig en kan ik jullie op de foto s laten zien. Maar hoe kan ik de geuren van de markt omschrijven?

Het is een mengelmoes van de geur van knoflook, wierook, koriander, bloemen, specerijen, vlees, vis en hopen met vuilnis en viezigheid. Zeker voor de visafdeling moet je een sterke maag hebben, de vis ligt uren ongekoeld te wachten op een koper.

Als je de vis hebt uitgezocht kun je deze laten schoonmaken en verpakken. Dat doen ze aan een lange tafel, het afval doen ze in een emmer en wordt pas aan het eind van de dag opgeruimd. Ik heb niet het idee dat de tafel ooit wordt schoongemaakt. De mannen dragen teenslippers, vaak hun broekspijpen opgerold tot aan de knieën, geen enkele hygiëne!. Bij het schoonmaken van de vis vliegen de schubben in het rond! Bij de slagerij is het al net zo erg, koeien worden uit gebeend half op straat en we zagen een romp van een koe aan een hak hangen die door midden gesneden werd, de ene helft viel op de vieze vloer vol met vliegen.

Op de markt kwamen we een jong Nederlands stel tegen met 2 kinderen. Altijd leuk om even een praatje te maken want Nederlanders zijn hier amper te vinden. Zij wonen hier nu een jaar en omdat het zo goed bevalt plakken ze er nog een aantal jaren aan vast. Hun oudste dochter gaat naar school toe en krijgt les in yoga, meditatie en het onderhouden van een moestuin.

Na de markt hebben we geluncht bij Navrata, het is ondertussen een traditie geworden om na de markt hier te lunchen. Heel basic en echt bestemd voor de locale bevolking maar ondertussen ook ontdekt door een handjevol toeristen. Een plateau met diverse gerechten van mild tot spicy met brood en rijst, we eten dit met onze rechterhand (links is onrein). Een lassie erbij gedronken (yoghurt met ijsblokjes, suiker en rozenwater) zo lekker als daar zijn ze er niet!

En toen weer met de tuk tuk naar huis toe, ons favoriete vervoersmiddel hier, echt een beleving! Ze rijden hier links, er zijn nagenoeg geen verkeersregels, verkeersborden zie je zelden en stoplichten hebben ze niet . Het lijkt er nog steeds op dat degene die zijn claxon het meest gebruikt voorrang heeft. Scooters, taxi s, fietsers, voetgangers, heel veel loslopende honden, koeien, hand ijsco karren.........en heel veel getoeter!

Onze rit met de tuk tuk naar huis toe duurde langer dan gebruikelijk, de versnellingsbak was niet in orde en bovendien zag hij een paar speedbreakers over het hoofd.

Toen heerlijk naar het strand, eigenlijk naar de strandtent. De laatste dagen hebben we niet aan het strand gelegen, het is heel warm (35 graden) en de oude parasols van dun doek laten zonlicht door. We zitten heerlijk in de strandtent, beetje lezen, reisblog schrijven en mijmeren over ooit een lang verblijf in Goa. Jan werkt af en toe een paar uurtjes per dag en we hebben nog enkele voorbereidingen te doen voor de weddingparty. Chetan is onze weddingplanner en neemt ons eigenlijk al het werk uit handen, heel fijn want het valt als buitenstaander niet altijd mee om hier iets te organiseren.

Rond 18 uur waren we uitgenodigd door een neef van de jongens, sinds een maand is hij vader van een zoontje en gisteren was het “naamdag”. Van oudsher na 12 dagen maar ze zien het tegenwoordig ook als een 1 e verjaardag en plannen het als het uitkomt. Toen we binnen kwamen zat de woonkamer vol, in de opstelling van onze vroegere verjaardagen (een grote kring). Dames met glanzende sari s en mannen met veelal wit overhemd. De kersverse ouders gefeliciteerd en chocolade gegeven, dat is hier nog een luxe. De wieg met de baby stond in het midden van de kamer op een groot tapijt, onder de wieg lagen kokosnoten, een schaal met fruit, rijst en hier en daar hoopjes gekleurd poeder. De wieg was versierd met verse witte bloemenslingers en een wand in de kamer was gedecoreerd met lampjes en in grote letters de naam van de baby “Ashwin”. We kregen eerst een heel zoet mini gebakje gepresenteerd door de de nieuwe mama. Na een paar minuten kregen we ongebrande verse noten en weer even later een wit kadetje belegd met een pittig hapje er tussen. We kregen er thee bij te drinken, ze drinken hier standaard thee met suiker en melk (overgehouden uit de Engelse tijd). De gasten kwamen en gingen, het kindje werd af en toe uit de wieg gehaald en verdween dan voor even met moeder mee. De cadeaus van de gasten werden in de wieg gelegd en als het wiegje vol lag bracht moeder het naar een andere ruimte. Wij werden na een half uurtje gevraagd om mee te komen naar een ander verblijf waar een heel buffet klaar stond. Een ongezellige ruimte met TL verlichting met stoelen die achter elkaar in een rij stonden. Terwijl we aten van de plastic witte borden zo groot als een dienblad viel de stroom enige tijd uit (haast elke avond rond dezelfde tijd). Toen het licht weer aanging wilde Jan en ik afscheid nemen van de gastheer en vrouw. Vijay nam me mee naar de “ladiesroom” waar moeder en baby met heel veel zussen en nichtjes foto s en selfies aan het maken waren. Jan kon pas afscheid nemen toen moeder de kamer uitkwam. Wat een heerlijk dagje Indijaaaaaaaaaa!

Liefs!

Constantine

Misschien nog wel leuk om te vermelden dat onze lunch €4,36 heeft gekost bestaande uit diverse gerechtjes, een fles water, een flesje cola en 2 sweet lassie!