Op 16 oktober jl. ontving ik het volgende berichtje van Vijay “ blessed with a little Princess”.

Vijay en Navi hadden al een naam in gedachten maar die werd pas na 12 dagen officieel gegeven. Dit stamt nog uit de tijd dat er veel baby s overlijden in de eerste paar dagen na de geboorte. Het is gebruikelijk in India dat je bevalt in het ziekenhuis en daar sowieso een week verblijft. Daarna ga je 3 maanden naar je ouderlijk huis waar je moeder je leert hoe je de baby moet verzorgen. Als je net vader en moeder bent geworden wordt je dus voor enige tijd gescheiden want de vader blijft die 3 maanden thuis wonen. Als vader ga je als het ware op bezoek bij je eigen net geboren kindje. Voor Vijay en Navi was dat allemaal lastig omdat Navi van Diwar Island komt en Vijay elke keer met de pont heen en weer moest. Ze hebben besloten de 3 maanden in te korten tot 6 weken. In de afgelopen maanden ontvingen we regelmatig foto’s van Nirvi en zo zagen we haar groeien.

Toen Vijay en Navi ons vertelde dat ze vader en moeder zouden worden heb ik een cadeaupakket naar ze toe gestuurd. Het was lastig om leuke kleertjes te kopen want in India vertellen ze niet of het een meisje of jongetje wordt. Van oudsher is het krijgen van een meisje in India niet gunstig omdat de ouders haar een bruidsschat moeten meegeven en een jongen je oude dagsvoorziening is. Gelukkig speelt dat nu veel minder in het steeds moderner wordende India en zijn zij dolblij met hun Nirvi. Uiteindelijk toch leuke kleertjes kunnen kopen in neutrale kleuren zonder roeseltjes, pofmouwtjes of stoere prints, met veelal het etiket “made in India” aan de binnenzijde.

Navi is bevallen in een “governement hospital” en daar zijn mannen niet toegestaan op de vrouwenafdeling. Tijdens de bevalling was er een tante van Vijay aanwezig bij Navi en moest Vijay in een andere kamer wachten. Toen er een zuster naar hem toe kwam om te vertellen dat Vijay de vader was geworden van een gezonde jongen ging Vijay gelijk een rondje bellen met zijn vrienden en familie. Navi mocht nog even niet gestoord worden, zij konden elkaar de volgende dag pas telefonisch spreken.

Toen de tante van Vijay die bij de bevalling aanwezig was hem feliciteerde met zijn dochter was de verwarring groot! De zuster had 2 vaders door elkaar gehaald ( gelukkig niet de baby’s)! Vijay kon het rondje opnieuw gaan bellen met de mededeling dat hij geen zoon maar een dochter had gekregen., de hilariteit bij familie en vrienden was groot! Vijay heeft zijn dochter en vrouw pas na 7 dagen gezien, in een private hospital mogen mannen wel bij de bevalling aanwezig zijn maar dat is voor de kaste waar Vijay in zit onbetaalbaar.

Hoe anders gaat het hier dan bij ons in Nederland! Nirvi slaapt tussen haar ouders in, heeft geen eigen kamertje met een commode en een box, kinderwagen of speen gebruiken ze hier niet, buiten een rammelaar is er geen speelgoed. Nirvi probeert sinds een aantal dagen haar duim in haar mond te stoppen en “ duimen” zien ze hier als het ontwikkelen van je smaak.

‘ s Ochtends loop ik vaak even naar beneden als het gezin net opstart en heb ik al een aantal keer de babymassage kunnen aanschouwen. Elke dag rond de klok van 09 uur komt de babymasseuse en dan gaat het hele ritueel beginnen. De masseuse gaat op een handdoek op de grond zitten legt Nirvi op haar benen en masseert haar in met pure kokosnootolie die ze zelf maken.

Dit gaat er best stevig aan toe en van top tot teen! Haar beentjes en armpjes worden door de masseuse gerekt en gestrekt. Nirvi lijkt het allemaal prima te vinden totdat er een druppeltje olie in haar neusje, ogen en mond wordt gedaan. Vervolgens trekt de masseuse haar sari op tot ver boven haar knieën en vindt een zelfde soort ritueel plaats op de vloer van de badkamer met water en zeep. Terwijl Nirvi wordt drooggedept met katoenen doeken zorgt Vijay voor een pannetje met brandend houtskool. Er wordt poeder overheen gestrooid (voor positieve energie) waardoor het flink gaat stomen en daar wordt Nirvi boven gehouden zodat ze verder droogt.

Dan komt de poederdoos tevoorschijn en wordt haar hele lijfje met een borstel ingepoederd. Op de drie zwarte stippen die ze aanbrengen in haar gezicht (om haar te behoeden voor het slechte) wordt nog een dot extra poeder gedaan zodat de stippen de hele dag blijven zitten. Voordat ze de fles krijgt wordt ze ingebakerd en valt daarna voor een aantal uren in een diepe slaap.

Hierna stapt de masseuse in amazonezit achter op de scooter bij Vijay en brengt hij haar naar de volgende baby toe.

Jan en ik hebben ons echt verbaasd over dit best wel wat ruwe dagelijkse ritueel, het schijnt heel gebruikelijk te zijn tot aan 6 maanden. De huisarts geeft je een seintje wanneer je met de massages kunt beginnen, dit is vaak bij één maand oud. Je krijgt er sterke botten van en bevordert de groei en lenigheid!

Net als bij ons moet je een nieuw geborene aangeven bij de gemeente, je krijgt dan een “birth licience”.

Er zijn nog een aantal generaties in India die niet exact weten hoe oud ze zijn, de plicht om nieuw geborenen aan te geven bestond toen nog niet.

Als ik aan de jongens vraag hoe oud grandmother is krijg ik al een aantal jaren het zelfde antwoord “ ergens tussen de 90 en 100 jaar” .

Volgende week gaan we met Vijay, vrouw en kind naar een tuincentrum toe om een boompje te kopen voor Nirvi s geboorte, er is al een mooi plekje in de tuin uitgezocht!

Liefs,

Constantine

Chetan is op donderdag 27 januari 37 jaar geworden en dat hebben we natuurlijk gevierd. Ik heb nog maar één keer eerder de verjaardag van Chetan gevierd in Goa, meestal vertrok ik net iets eerder dan zijn verjaardag naar huis toe. Jan en ik hebben de reis zo gepland dat we in Goa zouden zijn met zijn verjaardag.

De verjaardag werd gevierd in de strandtent en wij zagen de eerste gastenom 18 uural komen toen wij pas van het strand afgingen. Rond 20 uur waren wij weer terug in de shack en zijn aangeschoven aan een tafel met Engelse gasten. Het zijn al jaren vaste gasten van de strandtent en ik ken de meesten al een lange tijd. Natuurlijk waren er familieleden en vrienden bij om zijn verjaardag te vieren. Chetan noemde het een drink-party, de flessen honeybee (brandy) en gin stonden op tafel en ook alle andere consumpties konden gepakt worden. We werden steeds voorzien van heerlijke Indiase kip-uien en garnalenhapjes en warme kroepoek. De sfeer zat er goed in en rond 22 uur hebben we Chetan met Stevie Wonder toegezongen “Happy Birthday”.

De dansvloer , op een paar meter van de branding af

werd geopend en het werd een geweldig feest. De saamhorigheid tussen zijn familie, vrienden, toeristen die al jarenlang komen en nieuwkomers was prachtig. Even voor middernacht werd er een tafel in het midden van de shack gezet en gedekt met een satijnen tafellaken. De keukenbrigade zetten 3 taarten op de tafel neer en de gasten gingen eromheen staan. Carolyn, Adam, Jan en ik werden gevraagd naar voren te komen om één van de taarten aan te snijden. Chetan vertelde daarbij dat Carolyn de taart mocht aan snijden omdat Adam haar verleden week in Goa na een relatie van 16 jaar ten huwelijk heeft gevraagd, Jan en ik omdat wij verleden jaar getrouwd zijn en natuurlijk de jarige zelf met Bharti. Het aftellen begon en we moesten tegelijkertijd de taart aansnijden. Three, two, one.........en terwijl wij de taart aansneden dwarrelde de confetti uit de lucht!

Wij moesten bij elkaar stukjes taart in de mond stoppen, een Indiaas gebruik. Na middernacht gingen de meeste gasten weg en bleven we met een klein clubje over. De keukenbrigade (12 man) kwam ook mee feesten en werden er Hindoestaanse vriendschapsongs gedraaid waar we met elkaar in een kring stonden met de armen over elkaar heen. Daarna kwamen de Bollywoodsongs en hebben wij getracht de danspassen onder de knie te krijgen. We hebben de zon niet zien opkomen maar het werd wel laat!

Afgelopen zondag hebben de jongens met hun vrouwen bij ons in het appartement gegeten. Een idee van Vijay, hij vertelde dat hij nog vaak terug denkt aan heel lang geleden toen we bij één van zijn tantes hebben gegeten aan tafel. Dat was heel bijzonder omdat ze toen over het algemeen nog zittend op de grond aten. Nu wilde hij met de familie zittend aan een tafel met ons eten in ons tijdelijke huis. Chetan en Bharti kwamen klokslag om 21 uur (dat is niet gebruikelijk in India om op de afgesproken tijd te komen), moeder Deepa hield een oogje in het zijl in de shack die avond. Ze hadden een prachtig bloemstuk voor ons meegenomen en heerlijke chocolade. Terwijl Navi met haar schoonzusje aan het koken was kwamen er 5 gillende en lachende nichtjes binnen van de jongens. Ik ken ze van kleins af aan en ook met hun heb ik mooie herinneringen. Toen ik ze uitnodigde voor de bruiloftsparty op 4 februari bleek dat helemaal niet uit te komen en is de datum verschoven naar 12 februari.

De tafel werd in het midden van het appartement gezet, er werd een bank van beneden naar boven getild en Navi en haar schoonzusje kwamenom 22 uurmet de schalen vol lekkers naar boven. Ook de witte kat (zonder naam ) van de familie kwam mee en weet ondertussen de weg naar ons te vinden. Jan en ik hadden gezorgd voor champagneglazen en flessen champagne. We hebben eerst een toost uitgebracht op onze “ family friendship” en hebben beide stellen een mooi cadeau gegeven. Het eten was fantastisch en bestond uit Afghani chicken ( kip in romige saus met cashewnoten, blauwmaan- en meloenzaad met veel peper), gepaneerde gefrituurde garnalen, een groentensalade, rijst en naan brood.

Bert (waar ze het nog vaak over hebben) en ik hebben de jongens vroeger vaak verwend met Cornetto ijsjes, Vijay vond het passend om het diner daarmee af te sluiten. Wat een geweldige avond!

Jan heeft de jongens bedankt met “Thank you for being a part of the family”.

Dit voelt niet als thuis........dit is thuis!

Liefs

Constantine

Bijgaand ook de eerste foto van Nirvi en mij, direct bij onze aankomst gemaakt.

Onze aankomst in Goa verliep iets anders dan gepland, ik had me vergist in de aankomst datum!

Een paar uur voor vertrek vanuit Mumbai naar Goa (45 minuten vliegen) kwamen we er achter dat we een dag eerder zouden aankomen dan ik had aangegeven. Een taxi regelen om ons op te halen bij het vliegveld hadden de jongens zo geregeld. Maar het appartement van Vijay waar wij verblijven was nog voor één nacht bezet. Ook dat werd snel opgelost........de 4 Indiase gasten werden vriendelijk verzocht om het appartement een dag eerder te verlaten.

Toen wij bij Vijay en Navi aan kwamen vertrokken de 4 gasten en stond er vervolgens een schoonmaakploeg klaar om het appartement schoon te poetsen, de bedden te verschonen, het balkon aan te vegen en er werd zelfs een kledingkast verplaatst zodat wij niet één maar twee kledingkasten in de slaapkamer hebben. Vijay deed de finishing touch met een plantje en kaarsjes op de tafel, een gevulde fruitschaal, een bakje met nootjes, zeepjes bij de wastafel, een goed gevulde koelkast en vol trots liet hij de nieuwe spierwitte handdoeken zien speciaal voor onze komst gekocht. Wat een warm welkom! Het appartement op de 1e verdieping is heel basic maar voor ons geweldig met twee ruime slaapkamers, twee badkamers, een ruime woonkamer met open keuken, airco en een mooi balkon met zitje met uitzicht op de Arabische zee. Voordat we de trap opgaan lopen we langs het huis van Vijay, de deur staat altijd open en het is er de zoete inval. Er is een douche onder de palmboom zodat we voor we naar boven gaan ons van het zand kunnen ontdoen. Een stukje verder is het openbaar toilet voor de familieleden die nog geen toilet in huis hebben. Naast het toilet wordt vuur gestookt waar een grote pot met water op staat zodat je warm water hebt. Vanaf het balkon kunnen we de kokosnoten van de boom snijden, zien we de papaya’s groeien en de banaantjes rijpen. Wij slapen met de gordijnen open , de palmtakken tikken door de zeebries tegen het slaapkamer raam aan. Het pad naar het huis toe is terracotta gekleurd zand, het ligt vol met takken, plastic, palmbladeren, stukken hout, stenen, koeienstront en meer viezigheid. Op de dag van aankomst heeft Vijay nog wat lichtjes in de bomen gehangen anders zouden wij in het donker zomaar in iets verkeerds kunnen stappen. Dichter bij het Indiase leven kun je niet zijn en wat genieten we ervan dat we voor een aantal weken bij de jongens en hun hele familie wonen!

De koffers uitgepakt en direct naar het strand gegaan (100 meter van ons verblijf vandaan) naar VJ s shack om Chetan en Bharti te ontmoeten.

Daar was enige paniek omdat er vanwege vloed, spring en aanlandige wind een stuk strand was weggeslagen voor de strandtent waardoor er een deel van de strandtent was verdwenen. Met man en macht werd er gewerkt om jute zakken met zand te plaatsen om het water tegen te houden. Vervolgens werden er gigantische grote zakken gevuld met zand om het weggeslagen gedeelte weer op te bouwen. Bij een aantal andere strandtenten moest dit ook gebeuren. Het gaat nog heel ouderwets met teiltjes zand op het hoofd, ze maken dan met elkaar “een treintje” , de teiltjes gaan van hoofd tot hoofd. Als de jute zakken gevuld zijn worden ze met naald en draad dicht genaaid. De mannen die dit werk verrichten komen uit de arme deelstaat Karnatika. Zij trekken in grote getale in het seizoen naar Goa toe om allerlei vaak zeer zware werkzaamheden te verrichten voor een schamel loon. Ze zitten aan de kant van de weg en dan kun je ze inhuren, ze noemen dit de “labour market”. De mannen worden door Chetan voorzien van koud water, koffie en snacks. Ondanks het zware werk hebben de mannen plezier met elkaar en werken ze uren achter elkaar door.

Na een paar uurtjes op het strand te hebben gelegen onder een parasol met factor 50 liepen we “ zwart geblakerd” naar het appartement terug. We leken wel roetveeg pieten, onderweg werd ons gevraagd wat er gebeurt was maar dat wisten wij zelf ook niet. De zwarte vegen voelde vettig aan en het moest er echt afgeboend worden. Vijay kon zijn lach niet houden toen wij weer thuis kwamen en kon de zwarte vegen ook niet verklaren. Met een sterk schoonmaakmiddel hebben we het er uiteindelijk af gekregen. Later vertelde wij dit verhaal aan Chetan en vroegen ons af hoe hij dit kon verklaren.

En dat kon hij...........coaldust! De zakken waar het zand in gedaan werd om de strandtent weer op te bouwen waren kolenzakken en door de wind was het kolenstof op ons terecht gekomen!

Ik zal voor de nieuwe mee reizigers nog even kort voorstellen:

Chetan (37 jaar) is in 2021 getrouwd met Bharti. Voor Jan en mij is het de eerste ontmoeting met Bharti. Bharti heeft een eigen zaak, zij maakt voornamelijk Indiase bruidskleding. Ook helpt zij Chetan mee in de strandtent. Zij zijn in 2021 getrouwd, het is een gearrangeerd huwelijk. Vanwege Corona konden wij niet bij het huwelijk aanwezig zijn.

Vijay (35 jaar) is getrouwd met Navi in 2019, zij hebben 7 jaar op elkaar gewacht en hebben uiteindelijk toestemming gekregen

om te trouwen (liefdeshuwelijk). Vanwege omstandigheden konden wij ook niet bij hun huwelijk aanwezig zijn. Navi werkte tot voor kort als voedingsdeskundige in een groot ziekenhuis, zij is gestopt met werken bij de komst van hun eerste kindje “Nirvi” in oktober jl. Vijay had een eigen taxibedrijf met 3 taxi’s maar is daar mee gestopt tijdens de Corona periode, hij is toen even als chauffeur in loondienst geweest. Op dit moment werkt hij niet, hij heeft inkomsten uit de verhuur van het appartement en denkt na over het starten van een nieuwe business.

Ik heb Chetan en Vijay in 1997 leren kennen, toen zij de leeftijd hadden om te gaan werken hebben Bert en ik het financieel mogelijk gemaakt om de strandtent te starten. Zij hebben er een groot succes van weten te maken, daarover later meer.

Ondertussen ben ik hier voor de 25 ste keer, ik realiseer me dat ik in totaal meer dan een jaar in India ben geweest. Mijn droom die ik had toen ik een tiener was om ooit een jaartje in het buitenland te verblijven komt hiermee toch nog een beetje uit!!

Lieve groet!

Constantine

Plaatselijke tijdom 04.30aangekomen in het hotel in Mumbai. De vlucht verliep prima, Jan en ik waren met nog 10 andere passagiers de enige niet Indiërs aan boord van de KLM vlucht. De afhandeling op Mumbai Airport verliep zeer traag. Rijen dik voor de balies voor visa controle, vingerafdruk, irisscan en nog een laatste bagage controle. Check, check, dubbelcheck, welcome in India!

Heerlijk geslapen in de grootste en dichtst bevolkte stad ter wereld, 22 miljoen inwoners!

Één van die inwoners is Abdul, onze chauffeur voor de sightseeing Mumbai.

We hadden zelf een route gepland (zie kaartje) maar zoals ik ondertussen wel gewend ben loopt in India alles net een beetje anders. Vol vertrouwen in Abdul hebben we hem de vrije hand gegeven natuurlijk wel van te voren onze uitgezochte highlights laten weten én een prijs afgesproken.

Onze eerste stop de Dhobi Ghats, de laundry van Mumbai waar honderden wasmannen zorg dragen voor schone was. Voor de inwoners van de stad is het nog altijd goedkoper om de was door de wasmannen te laten doen dan zelf een wasmachine aan te schaffen. Hotels, ziekenhuizen en bedrijven laten de was ophalen om het de volgende dag schoon en gestreken weer te kunnen gebruiken. De vele wasmannen wonen in de laundry met hun families. De wasmannen hebben ons het logistieke systeem uit gelegd om al die zelfde witte lakens, op elkaar lijkende spijkerbroeken en sari s weer bij het juiste adres af te leveren. En wasdrogers ......die hebben ze hier niet nodig!

Onze volgende stop was bij het Victoria station (Unesco werelderfgoed), gebouwd in de Engelse koloniale tijd. Per dag maken 2 miljoen reizigers gebruik van dit station, de treinen zijn 10x zo vol als eigenlijk is toegestaan. Daarom zijn er treincoupés “ Ladies only” zodat je niet dicht tegen een man aan hoeft te staan. Terwijl de treinen langzaam aan gaan rijden kun je er nog al rennend inspringen. Is er geen plek meer voor je dan kom je half hangend in de deur toch nog aan op je bestemming!

Op het station een heerlijke verse samosa gegeten, bladerdeeg met kruidige aardappel erin.

Vervolgens naar de Gateway of India gereden, een monument bij de haven van Mumbai, zonder twijfel de populairste hotspot!

Wij waren hier zelf ook een bezienswaardigheid, we zijn met heel wat Indiase families op de foto gegaan, zelfs het thuisfront werd gebeld met een videocall om ons te laten zien. Tegenover de gate is het zeer luxueuze bekende Taj Mahal Palace hotel ook gebouwd in de koloniale tijd en bekend vanwege de vele beroemdheden die hier zijn geweest en nog steeds komen. In 2008 heeft er zich een afschuwelijk drama afgespeeld in het hotel. Tijdens een aanslag op het hotel stelde het hotelpersoneel zich heldhaftig op waardoor vele levens zijn gered. In plaats van zichzelf in veiligheid te stellen kozen zij ervoor om te blijven om voor de gasten te zorgen. Als hommage aan het personeel is er een film gemaakt van het aangrijpende verhaal. Hotel Mumbai is te zien op Netflix, de openingszin van de film is “the guest is God”, de woorden die de chef van het hotel het personeel toesprak bij de aanslag.

De tegenstelling in het hotel is groot met de buitenwereld, de grote luxe merken hebben shops in het hotel (oa Rolex, Louis Vuitton) . Pracht en praal is de beste omschrijving voor het hotel met een ongekende service, uitstraling en sfeer. Na een spicy lunch in het hotel hebben we onze tour hervat. De oudste tempel van Mumbai bezocht, een kleurrijke tempel waar we al luisterend naar de mantra’s s de geuren van wierook en bloemenkransen hebben kunnen opsnuiven. Op weg naar onze laatste bestemming rijden we langs het duurste huis ter wereld want dat staat in Mumbai! Het is een wolkenkrabber (grond is schaars en daarom is er in de hoogte gebouwd) van 27 etages. Parkeerplek voor 168 auto s, 3 helicopterplatforms, 9 liften, een balzaal, luxueus zwembad, een bioscoopzaal en hangtuinen met uitzicht.......... op de sloppenwijken!

Tegen zonsondergang waren we bij onze laatste stop Juhu beach, één van de bekendste en langste stranden van Mumbai

Het strand staat bekend om de vele streetfood stalletjes, de prachtige zonsondergangen, de strandverkopers, de families die bij elkaar komen om iets te vieren, verliefden die elkaar daar ontmoeten en als decor voor menig Bollywood film. Ook daar werden we weer gevraagd met families te poseren. In één van de stalletjes (Mumbai telt er ca 300.000 ) wat Indiase snacks gegeten.

Buiten alle bezienswaardigheden hebben we heel veel in de file gestaan, daar staat Mumbai ook bekend om. Over 30 kilometer doe je ongeveer 1,5 uur. Veel langer dan gepland hebben wij gebruik gemaakt van Abdul zijn diensten. De van te voren afgesproken prijs stond niet meer in verhouding. En Abdul gaf aan “ when you are happy, I m happy” , hij liet aan ons over of wij ons aan de afgesproken prijs hielden of niet.

Terwijl Jan hem de roepies toe stopte vroeg ik aan Abdul of hij het fijn vond om in Mumbai te wonen. Abdul keek me zeer verbaasd aan , stopte het geld in zijn broekzak en reed happy weg!

Lieve groet!

Constantine